Typische lokale producten en Gastronomie

De meest typische producten van het Gardameer zijn olijfolie, wijn en zoetwatervis aan elkaar verbonden met het bekende gezegde dat een vis driemaal moet zwemmen: in water, in olie en in wijn.

De keuken van het Gardameer Het meer biedt een grote verscheidenheid aan gerechten en recepten die variëren van de traditionele keuken van de Alpen en de Po-vallei tot de specialiteiten uit Trentino, Lombardia en Venetië. In alle recepten komen zowel vlees als zoetwatervis voor.
Zelfs de meest verwende smulpapen zullen hier smaken en geuren vinden die passen bij de meest rijkgedekte tafel.
De lokale keuken biedt prachtige wijnen, extra-virgine olijfolie, zoetwatervis en topklasse vlees van vee dat wordt gehouden op weiden in de Alpen.
De verscheidenheid en overvloed van de recepten zullen toeristen verleiden met hun voedzaamheid en eenvoud. Er zijn vier gebieden die het meest interessant zijn: Het Trentino gebied van Garda, de Riviera van Bresci, Val Tenesi en de rotsachtige heuvels van Mantua, en de Riviera van Verona die uitloopt in de toppen van de Monte Baldo bergketen. Elk gebied biedt zijn eigen typische producten, maar ze delen allemaal dezelfde subtiele smaak die ontstaat door de lokale ingredienten die groeien rondom het meer met zijn milde klimaat.

Typische producten van rond het Gardameer zijn:

Olijfolie Wijn Vis Asperge Truffels Kastanjes Kaas Honing Limoenen Grappa en likeuren Typische lokale gerechten Patisserie

Olijfbomen zijn een deel van het landschap van Gardameer. Kostbaar en van groot belang, is de regio de thuisbasis van de olijf sinds oude tijden, toen de kustbewoners landbouwgronden maakten van delen van de oerbossen en het de kweken van de winstgevende olijven alom gewoonte werd. In de middeleeuwen gebruikten de kloosters de kweek van olijfbomen en de produktie van olijven en olijfolie als betaling voor de huur van het land, precies berekend in hoeveelheden olie ("Bacede"). In de kerken werd de olijfolie ook gebruikt voor verlichting en tijdens heilige rituelen. Op dit moment zijn er ongeveer vijftien verschillende soorten olijfbomen rond het Gardameer te vinden. De historische bomen zijn "Casaliva" ook bekend als Drizar (Een variatie van vóór de ijstijd), de "Leccino" en de "Frantoio".
Bijna de gehele productie van de olijvenpersen wordt uiteindelijk extra virgine olie met beschermde oorsprongsbenamingen ("DOP" Denominazione di Origine Protetta), Gegarandeerd met het CEE label sinds 1997. De uitstekende extra virgine olijfolie wordt verkregen uit de zgn. koude persing (onder druk, zonder het gebruik van oplosmiddelen of warmte) van de olijven die met de hand zijn geplukt. Handmatige oogst is nodig om een goede olie te krijgen, want de kwaliteit wordt het best als de steenvruchten nog vers en heel zijn. De extra virgine olijfolie van het Gardameer heeft een lage zuurgraad (minder dan 1%) en een hoge mate van chlorofyl, die voor lange tijd de frisse smaak behoudt. Het is uitstekend te gebruiken als koude dressing, maar deolie wordt ook gewaardeerd in de keuken omdat ze bestand is tegen hoge temperaturen (220 ° C) tijdens het koken. De olijfolie van Garda wordt aanbevolen door artsen, omdat zij het cholestrolniveau in het bloed aanzienlijk kan verlagen. Volgens deskundigen is de Garda-olijfolie ook beter dan andere oliën uit het gebied van de Middellandse zee omdat zij meer zgn. glyceriden bevat. Olijfolie van rond het Gardameer bevat vrijwel geen anti parasiet resten, mede dankzij de micro-klimaat en de breedtegraad, want deze regio is de noordelijkst gelegen regio voor de produktie van olijven. De olijven zijn daardoor vrijwel ongevoelig voor ziekten. Interessant is een bezoek aan het Olijfolie Museum in Cisano .

De organographische kenmerken van de extra virgine olijfolie DOP van Garda zijn:
- Kleur: diep groen met een gouden gloed, vanwege het het hoge chlorophyl-gehalte;
- Geur: delicaat en fruitig, licht met verschillende tussensmaken;
- Geen overheersende smaak of geur, fruitig met een smaak van licht gezoete amandelen.

De wijnstok is, net als de olijfboom, één van de oudste bomen van het Gardameer. Het milde klimaat, de vele uren zonneschijn, de gemiddelde regenhoeveelheden en de temperaturen maken de grond zeer geschikt voor de productie van wijnen waarvan de smaak als sinds oude tijden zeer wordt geprezen. Sommige wijngaarden kijken over het meer, anderen verder landinwaarts omvatten naast wijnstokken ook olijfbomen, terwijl weer andere wijngaarden hier end aar op de heuvels en bergen verder in het binnenland te vinden zijn (tot zover als het nabij gelegen Valpolicella). Er zijn 7 DOC wijnen rondom het meer te vinden: Bardolino, Bianco di Custoza, Lugana, wijnen van Terra dei Forti, doc Garda, Valpolicella en Soave.

De meest populaire wijn van de kust van het Gardameer is op zeker de rode Bardolino, die zelfs als begeleider van visgerechten prima tot zijn recht komt. De Bardolino Classico DOC wordt geproduceerd in de wijngaarden van Bardolino, Garda, Costermano, Lazise, Affi en Cavaion, uit druiven van de rassen “Molinara”, “Rondinella”, “Corvino Veronese”, “Negrara” en een deel “Sangiovese”. De wijn heeft een lichte robijnrode kleur, een mooi licht rood parfum en de zachte, wat droge smaak. Ze is droog, sappig met een licht bittere nasmaak en wordt het best gedronken op temperaturen van zo'n 16° - 18° C. Smaakt prima bij wit vlees en soepen, maar wordt zoals gezegd ook gebruikt bij visgrechten zoals vissoepen of gevakken zoetwatervissen Alborella en Alose uit het Gardameer. Naast de BARDOLINO CLASSICO DOC worden ook de Bardolino Superiore docg, de Bardolino Chiaretto Sparkling en de Bardolino Novello doc hier geproduceerd.

De Bianco di Custoza komt uit de wijnhgaarden van Peschiera del Garda, Pastrengo, Castelnuovo, Valeggio sul Mincio, Sommcampagna (inclusief het dorpje Custoza waaraan de wijn haar nama ontleent) en Bussolengo met druiven van de rassen White Fernanda, “Garganega”, “Trebbiano”, “Riesling italico”, White Pinot, “Malvasia Toscana” en Chardonnay. De kleur is strogel, haar geur is fruitig en ze heeft wat droge smaak. Ze is sappig, delicaat en heeft een plezierig bittertje als nasmaak. De beste drinktemperatuur is zo tussen de 10° - 12° C. Wordt vooral gedronken bij gerechten met vis uit het Gardameer. Naast de Bianco di Custoza worden hier ook de Custoza White, de Custoza Superiore White, de Custoza Sparkling White en de Custoza Passito White geproduceerd.

Lugana, een witte wijn wordt geproduceerd in de wijngaarden van Peschiera del Garda, Sirmione, Desenzano, Pozzolengo en Lonato voornamelijk uit de druiven “Trebbiano uit Lugana” (of “Trebbiano uit Soave”) en andere niet-aromatische witte druiven (maar die met een maximum van 10%) Ook dexze witte wijn heeft een licht-gelige kleur, smaakt fris, soepel en harmonieus met een fijn en karakteristiek aroma. Serveertemperatuur zo tussen de 8° - 10°C. Past perfect bij de visschotels van het Gardameer. Ook vinden we hier de Lugana doc, Lugana Superiore en de Lugana Sparkling wijnen.

In de nabij gelegen Valdadige vinden we de wijnen van Terra dei Forti, uit met druiven als Chardonnay, Pinot grigio, Schiava, Valdadige doc en Enantio.

De DOC Garda adviseren o.a. de druiven Garganega, Pinot grigio, Pinot bianco, Chardonnay, Tocai, Riesling italico, Cortese, Sauvignon, Cabernet, Merlot, Pinot Noir en Marzemino.

De niet ver weg gelegen Valpolicella,het Veronese wijngebied - zeer bekend en wereldwijd gewaardeerd én vlakbij ons Gardameer is de thuisbasis van drie beroemde rode wijnen: de Valpolicella, de Amarone en de Recioto of Valpolicella. De belangrijkste druiven zijn de “Corvina ”en daarnaast de “Corvinone”, “Rondinella en “Molinara”. De Valpolicella hefet een robijnrode kleur (die nog fluweelachtiger wordt naarmate hij ouder wordt) en licht gekruid aroma en een warme smaak, heel harmonieus en fluweelzacht. De beroemde Amarone als één van de best Italiaanse wijnen, is het zonder meer waard hier genoemd te worden. De Amarone is een stevige, donkere rode en veeleisende wijnen met een alcoholpercentage van zo'n 14% (hoewel ook hogere percentages voorkomen tot meer dan 17% aan toe) Ze wordt gemaakt van verdroogde druiven uit speciala geselecteerde wijngaarden. Ze is op dronk na zo'n 1 à 2 jaar rijpen, maar wordt steeds beter naarmate ze ouder wordt. Ze kan tot wel 15-20 jaar later nog prima worden gedronken, in dat geval zijn de frisfruitige aroma's vervangen door een vol en stevig karakter, zeer evenwichtig en van een grote elegantie.

Een ander wijngebied niet ver van het Gardameer is de Soave waar ene andere elegante witte wijn vandaan komt, als een blend van “Garganega”, “Trebbiano di Soave” en Chardonnay druiven. Geserveerd bij een temperatuur van 9 - 10° C. Wordt verkocht als Soave doc, Soave Classico doc, Soave Superiore docg en Soave doc Sparkling. Ovrigens wordt uit dezelfde druiven een heerlijke stro-wijn gemaakt: Recioto of Soave docg.

De palm, zoals de olijf, is een van de oudste planten langs het Gardameer. Het milde klimaat, de ligging ten opzichte van de zon, regen en gemiddelde temperaturen maakt dit een vruchtbaar gebied voor de productie van wijn waarvan de smaak, al sinds de oudheid, werd verbeterd.

Voordat het toerisme massaal tot bloei komt, is vissen al eeuwenlang een van de belangrijkste middelen van bestaan en voeding voor de inwoners van de" Riviera", Dd oostkust van het Gardameer. Sommige landeigenaren en religieuze orden, waaronder de Camaldolese broeders, hadden het exclusieve recht van visserij en zij konden de viskavels verhuren tegen geld of visvangsten. Omdat de toewijzing kavels in het meer heel veel vaak de oorzaak was van bitere conflicten tussen de "verliezers" en de gelukkige winnaars, in het jaar 1452 het "Corporazione degli Antichi Originari" van Torri, Garda en Sirmione opgericht. De "Originari" (De oude vissers cooperatie) besloten tot aankoop, van eigenaar Andrea Beccelli, van de visrechten op het gebied gelegen tussen Garda en Torri del Benaco rond de Pal del Vo. De traditionele veiling van de visrechten leeft nog steeds en wordt georganiseerd in Garda en Torri door dezelfde " Corporazione degli Antichi Originari". Op dit moment is een aantal vissers lid van deze coöperatie die in Garda werd opgericht in het jaar 1452.
In het Gardameer zijn er tegenwoordig meer dan 30 soorten vis: sommige inheems, andere uitgezet door de mens. De meest gewaardeerde inheemse vis is zonder twijfel de karper (" Carpione"), een zalmachtige die zich alleen voedt met schaaldieren die uitsluitend kan worden gevonden in het Gardameer. In feite zijn alle pogingen om het dier te introduceren in andere meren jammerljk mislukt. Deze " Onbetwiste koning" van het meer kan een lengte bereiken tot wel 50 cm en een gewicht van 1,5 kg. De uitzonderlijke lekkernij van het vlees is hde reden dat deze vis vooral was bestemd voor de tafels van de rijken en de aristocraten. Helaas is de hoeveelheid karper steeds lager en lager en deze reductie getuigt van het gevara van uitsterven van de soorten waarop de karper lijkt. De terugloop is ieder jaar weer zichtbaar. De karper kan worden gegeten van de grill (op kolen van olijfhout) en aangekleed met de lokale olijfolie, zonder kruiden of men eet 'm gekookt.
Een van de kostbare andere vissen uit het meer is de forel (" Trota Lacustre") Die een gewicht van 20 kg kan bereiken en voor de voortplanting kiest van de monding van de rivier Sarca en de rivier de Mincio.
De meer witvis (" Lavarello" Of" Meerforel"). Een kostbare zalm geïntroduceerd in het meer in 1918, aanwezig in grote hoeveelheden ( meer dan 30% van de jaarlijkse vangst) en kan een gewicht halen van zo'n 2 kg, terwijl elders forellen van 6 kg. zijn gevangen. Samen met de sombere vertegenwoordigt dze vis de belangrijkste inkomsten van de vissers.
In het jaar 1880 introduceerden de vissers de echte baars (" Persico reale") in het meer en in 1916-1917 volgde de baarsforel (" Persico trota" ) uitstekend geschikt voor de filets.
Typisch voor de oostkust van het Gardameer is het snoek (" Luccio". Zeer gewild bij amateur-vissers om zijn goede vlees, die een gewicht van 15 kg en een lengte van meer dan een meter kan bereiken. De "luce" is een vleesetende vis, waarvan de aanwezigheid in het meer steeds kleiner werd als gevolg van de massale vernietiging van de bloeiende vegetatie, ideaal onderkomen voor haar jong.
Het zuidelijke deel van het meer is rijk aan zeelten (" Tinca") Ook deze vis kan wel 6-7 kg. wegen. Vissers vangen ze vooral in scholen met polenta of maïs als aas. Zijn malse en vette vlees is ideaal voor de risotto.
Basisvoedsel van de bevolking tijdens koude winters was de alver (" Alborella") geconserveerd in zout. Gezouten visjes (" Aole") zjn de basis ingrediënten voor de typische gerechten zoals" Bigoli con le Aole". Snijd de kop van gezouten visjes, spoel ze en snijd ze in stukken. Bak de vis met een teentje knoflook in extra vierge olijfolie. Kleed het "Bigoli" met de saus en voeg voor het serveren olijfolie toe. Andere vissen zijn de paling (" Anguilla"), de kopvoorn (Leuciscus Cephalus cabeda) en de Ruisvoorn (" Scardinius erythrophthalmus" ). Verse vis is beschikbaar elke ochtend bij " La Pescheria" van de visserscorporatie in de Via Antiche Mura 8 in Garda Tel. 045/6270545 of in de haven bij vissers als ze thuislomen van hun nachtelijke vangst. Dat is rond 8-9 uur en ze verkopen hun vangst direct vanaf hun boot

In mei wordt de asperge geëerd, in Cavaion en Rivoli Veronese. De asperge is een pas onlangs gelanceerd product, dat een groot succes is gebelen voor de lokale landbouw. Het is een kwaliteitsproduct met een karakteristieke smaak die zeer wordt gewaardeerd door fijnproevers en insiders. Cavaion, de bijzondere paarse asperges "precoce d'Argenteuil", die wordt gestoken wanneer de uiteinden net boven de grond uit steken, wordt het meest geteeld. Asperges zijn licht verteerbaar en bevat veel minerale zouten en vitamines, het is ook vochtafdrijvend en bevat erg weinig calorieën.
Rivoli Veronese staat bekend als een klein productiegebied voor de witte asperges. Rivoli is gelegen op de hogere oevers van het Gardameer tegenover de Adige Vallei. De morene van Rivoli Veronese is gevormd door gletsjers en ijs en werd uitgehold door de overstroming van de rivier de Adige, en daarmee is de grond ideaal voor de teelt van asperges. De productie is beperkt. De asperges kunt u natuurlijk het best gaan proeven in de diverse "trattoria" of u koopt ze rechtstreeks van de boer, want het is bijna onmogelijk om asperges te vinden op de markt. Traditioneel is het gerecht zoals ook in Nederland heel eenvoudig: kook de asperges in water, kruiden met olie, azijn, zout en peper toevoegen, en als begeleiding een gekruimeld gekookt ei of een gebakken ei. Een lokaal zeer smakelijk gerecht is risotto met aspergepuntjes!

Tussen de vele producten van het meer vinden we ook de truffels, die door veel families uit het gebied wordt verzameld.
De kennis waar ze te vinden gaat van oudsher over van vaderop zoon. In de koude maanden is de zwarte truffel te vinden, terwijl de "scorzone" in de warme maanden wordt geoogst.
De truffel gebieden zijn gelegen aan de voet van de Monte Baldo aan de oostelijke oever van het Gardameer en in heuvels (Moreniche) De truffeloogst wordt geregeld in speciale regionale wetgeving die onder meer eisen stelt aan de tijd en de werkwijze van de zoektocht.
Andere heerlijke vruchten van het bos zijn de paddestoelen, van de eenvoudige "Chiodini" tot de prachtige en smaakvolle "Amanita Caesarea."

Op de toppen van de Monte Baldo zijn er ook uitstekende kastanjes te vinden, klein maar vol van smaak. Vers, kunnen ze worden gebrand en ze smaken uitstekend als ze worden gekookt. Maak je er gedroogd meel van je kookt ze en maakt er een lekker soep van. Ook worden ze wel gekookt in wijn of melk.. De kastanje was al in de Middeleeuwen in het gebied van de Baldo Veronese te vinden.

Kastanjesoep (“minestrone di marroni”)

Een typisch gerecht uit San Zeno di Montagna. Het is een heerlijke en smakelijke variant op het klassieke herfst gerecht Veronese 'Pasta e Fagioli "(pasta met bonen). Een rustieke delicatesse van aloude herkomst, die helaas lange tijd in de vergetelheid was geraakt.

Het recept
Een kilo geschilde - hele - aardappelen in ruim koud water, voeg vierhonderd gram gedroogde bonen toe (die een nachtje zijn geweld in water)
en een mooi stuk varkensvet ("reuzel"). Laat alles een paar uur zachtjes koken op een laag vuur. "Vis de bonen en de aardappelen" uit de pan en pureer alles grof met een vork en doe alles weer terug in de zachtjes kokende soep. Voeg vierhonderd gram gepelde kastanjes toe (de schil en de huid van de kastanjes kunnen makkelijker worden geschild als u ze even boven een flinke vlam "roostert" ) en kook het geheel nog een paar minuten in de pan. Voeg vervolgens korte pasta toe, laat alles sudderen en dan warm opdienen. Om de soep een extra "touch" te geven kunt u wat extra vierge olijfolie, de natuurlijke olie van het Gardameer, toevoegen.

Vandaag de dag zijn er nog maar enkele actieve kaasmakerijen op de weilanden van de Monte Baldo, maar men maakt daar een eenvoudige maar winnende kaas, "Monte Veronese", die verschillende rijpingprocessen doorloopt. Er zijn ook boter en "ricotta" (kwark of cottage cheese) met een intense melksmaak te koop.

De vele verschillende op de Monte Baldo bloeiende bloemen zorgen voor een rijke en hoogwaardige productie van honing. In dit gebied zijn er veel imkerijen die heel verschillende soorten honing produceren, natuurlijk afhankelijk van de bloemsoort waarop de bijen neerstrijken. Een heel bekende honing is die van de netelroos. De honing behoudt de geur en de rustgevende eigenschappen van de betreffende planten. De kastanje die zo kenmerkend is voor de Monte Baldo levert een heel speciale honing op, te herkennen aan zijn donkere kleur, stuifmeelgehalte en de licht bittere smaak. Hij heeft een samentrekkende werking en is stimulerend voor de bloedsomloop door het hoge tannine-gehalte. Verder vinden we de acaciahoning, transparante, zeer soepel, zeer geurig en zoet, vol energie en met een ontgiftende genezende werking voor bijv. de lever. Er zijn de donkere "Millefiori" honing (stuifmeel van verschillende soorten), een klassiek product van de bossen en heuvels, rijk aan mineralen, en de heldere "Millefiori" honing uit weiden en vlakten. Ook vinden we de rustgevende, amberkleurige meidoornhoning of ook wel Saatluzernenhoning, helder geel, energierijk en met een laxerende werking, en de paardebloemhoning, vanaf half april te vinden als product van de vele weide-bloemen en aanbevolen voor lever en darm.
Lazise kent een jaarlijkse nationale beurs over honing en producten van de bijenteelt. Om de twee jaar, meestal eind september of begin oktober, is er een internationale tentoonstelling in Lazise die gelijktijdig wordt gehouden met de tweejaarlijkse vergadering van de imkers (Biënnale del Miele).

Rondom het Gardameer zijn de limoen, de citroen en de sinaasappel altijd al - vanuit commerciële overwegingen - gekweekt. De spectaculaire tuinen vol citrusvruchten, vormen samen de meest noordelijke gelegen productiegebieden van de wereld (bijna op 46 ° breedtegraad). Met het prachtige decor van de hoge bergen, gevoed door het meer is het logisch dat de regio het land van citroenen werd genoemd.
Volgens de overlevering werd de eerste citrus geplant in de 13e of Franciscaanse eeuw, als begin van en groot aantal citroenbomen aan de oevers en o de hellingen van het Gardameer. De citrusvruchten zorgden al snel voor substantiële inkomsten voor de regio en gaf de mensen werk, in het bijzonder de bewoners van de westkant van het Gardameer en vooral voor hen die leefden tussen Maderno en Limone. De oogst was ook aanzienlijk aan de oostkant van het Gardameer en dan vooral in Torri del Benaco en omgeving. Op dat moment al werden de vruchten door heel Europa geëxporteerd.
De productie nam echter snel af toen de productiekosten niet meer concurrerend bleken. De citrusvruchten werden gekweekt in grote kassen, bekend als "Limonare" die werden gesloten in de winter. Van november tot maart, werden ze zodoende goed beschermd, terwijl de "Limonare" volledig open stonden tijdens de warmere seizoenen om volop te kunnen profiteren van de zon. Twee keer per jaar staan de citrusbomen in bloei, de eerste keer in mei en - alleen wat minder - een tweede keer in augustus.
Vandaag de dag, zijn de beroemde "Limonare" bijna geheel verlaten. Nog helemaal in perfecte staar in de "limonara" van het kasteel van Torri del Benaco, die deel uitmaakt van het plaatselijke museum. Tignale, een bergdorp in de noordelijke regio van het Gardameer in Brescia, heeft zo'n kas uit de negentiende eeuw herbouwd en opengesteld voor bezoekers. Helaas is geen typische Garda-Citrus-vrucht meer te vinden.
Uit de oude kruidentuin van Salò en Riva del Garda, komt het drankje 'l'acqua di tutto cedro" geproduceerd door de Tassoni fabriek (van wie de voorouders leiding gaven aan een lokale apotheek) die naast deze likeur ook garant staat voor de beroemde limonade: "Cedrata Tassoni."

Grappa:
Omdat het gebied rond het Gardameer een belangrijk wijnbouwgebied is, is ook de drank, bekend als grappa, erg belangrijk. Grappa wordt gedistilleerd uit het afvalproduct dat overblijft na het persen van de druiven voor wijnen. Uitstekende grappa distilleerderijen zijn te vinden in Gobetti Marciaga di Costermano, in Scaramellini Sandra Di Castelnuovo en Franceschini in Bardolino.

Likeuren:
De westelijke oever staat bekend om zijn limoen en citroen en uit een mengsel van citroen, water, alcohol en suiker, krijg je "l'Acqua di Cedro", een aangename likeur met een gemiddeld alcoholpercentage, die waarschijnlijk in de achttiende eeuw is ontstaan door een apotheker van Salo (aan de Lombardijse oevers van het Gardameer) Vroeger werd de likeur ook soms voorgeschreven als middel tegen verkoudheid, snotteren en buikpijn.

De populaire keuken aan het Gardameer kende in feite slechts een (hoofd)gerecht , maar alleen bij belangrijke gelegenheden waren er verschillende gerechten en natuurlijk "polenta" (maïspap). De bekendste gerechten zijn:

VOORGERECHTEN / ANTI-PASTI:

Vaak is er "Luccio in salsa" (gekookte snoek, op smaak gebracht met ansjovis "bleaks", gebakken uien en kappertjes), de "Sarde in Saor"(gebakken elft, gekruid met azijn, uien, olie en soms pijnboompitten en rozijnen).

EERSTE GANG / PRIMI:

Het rijstgerecht "Riso con la Tenca" is een typisch gerecht van de zuidelijke oever van het meer. Een zeer smakelijke "risotto" (rijst) met gestoofde zeelt, ui en knoflook, samen gekookt met rijst in plantaardige bouillon. Een ander typisch gerecht is "Bigoi con le Aole" lange vers gemaakte pasta, gekruid met een saus van (licht)gezouten vis en extra vergine olijfolie van het Gardameer. Een typische, maar vandaag de dag wat moeilijker schotel, is de vissoep, "zuppa di pesce di Lago" met magere, gefileerde vis uit het Gardameer met toevoeging van groenten (ui, wortel, selderij) waarbij de vis wordt gekookt of in olie gebakken.
Aan het einde van de kooktijd worden dan nog toegevoegd tomatensaus, groenten bouillon, een half glas witte wijn, knoflook en gehakte peterselie. Je eet het met geroosterd wit brood. Ook bekend is 'ravioli' gevuld met vis (forel, baars) en geserveerd met gesmolten boter en salie. Excellent is ook de "risotto con gli asparagi" (rijst met asperges) uit Rivoli Cavaion. Pasta's worden vaak overgoten met een saus gemaakt van tomaten en vis.
TWEEDE GANG / SECONDI:

Voor het hoofdgerecht is vis uit het Gardameer de logische keuze. Denk aan gefileerde snoekbaars "Pesce Persico", die wordt bestrooid met bloem en gebakken in een pan met wat boter en saliebladeren. Of de tarbotfilets à la Meunière, heel licht bestrooid met wat bloem, goudbruin gebakken in olie en gekruid met witte wijn. Forel, kwabaal (een kabeljauwachtige zoetwatervis) en snoek zijn gebakken of gestoomd in folie, zodat smaak en lichtheid van de vissen wordt behouden. Als de filets gaar zijn worden ze gebruikt in de traditionele sauzen, en daarmee heeft het als voordeel dat er weinig tijd en weinig vet nodig is. Een beetje olijfolie toegevoegd om het gerecht af te maken volstaat. De vissaus wordt geserveerd met de traditionele "polenta" (maïspap). Ook heel populair is gegrilde vis, met de gloed van olijftakken en wijngaarden. Ook op de grill te vinden zijn kwabaal, paling en elft en met een beetje geluk, de zeldzamere karper. Helaas is de forel uit het meer zeer zeldzaam. Een enorme vis die meer dan tien kilo kan wegen en jaren oud wordt. Ze zwemt voor haar voortplanting de rivier op, in de sterke stroming van het meer en levert daarmee zeer stevig en smakelijk visvlees op. De forel wordt gekookt en geserveerd in "Bella Vista" stijl, dat wil zeggen geserveerd met olijven, plakjes citroen, fijngesneden groenten en bedekt met gelatine.
Gebakken vis, de "Frittura di pesce di Lago," bestaande uit "Aole" ("bleaks", sardines), baars filets, "Sarde" (elft) en vis plakjes van "cavasii" (kopvoorn), die worden gebakken in extra vierge olijfolie hebben een lekkere licht bittere smaak.
Een typisch gerecht uit Verona en het Gardameer is de "polenta e baccalà" (maïspap met gedroogde vis - kabeljauw, die in de noordenwind is gedroogd), gekookte de vis in uien- en tomatenpuree, en diende ooit als enig menu. Nog steeds zeer populair op feestjes!
Naast de vis zijn er op speciale gelegenheden de zogenaamde "lesso" ("cotechino", tong, hoofd, rundvlees) "con la pearà", een saus gemaakt van beenmerg (vervangen door boter na het begin van de gekkekoeienziekte), paneermeel, peper en bouillon . Na de "taiadèle" ("tagliatelle") in bouillon wordt altijd de "lesso" geserveerd, soms vergezeld van de "figadìni ', (kippelevertje) Op grote schaal gebruikt is in saus gestoofd konijn of gebraden konijn, die wordt geroosterd in de oven, en in de herfst vergezeld gaat met wilde champignons en natuurlijk weer de weergaloze "polenta" (maïspap). Nog steeds een lekker vleesgerecht is de "pastissada de caval", in wijn gestoofd paardenvlees, met groenten en kruiden, daarna bestrooid met bloem en gebakken met groenten, kan worden geserveerd met "polenta"; dit gerecht is vooral gebruikelijk in het lagere merengebied en in Mantua.
Truffels de "Scorzone" in de zomer en de "Trifola Nera" in de winter, worden in dunne plakjes gesneden en gemengd met Parmezaanse kaas op de gesmolten boter en toegevoegd aan gekookte rijst of zelfgemaakte pasta.
In het bovenste deel van het Gardameer, in Trentino, is er het vlees "carne salada", dat rauw of gekookt wordt gegeten samen met "fasoi" (bonen). U kunt dit type vlees vrijwel overal in de streek vinden.

IL TORTELLINO DI VALEGGIO

De heerlijke "tortellini di Valeggio" is ook het vermelden waard. Alleen al de aanwezigheid van meer dan 40 restaurants in een klein centrum als Valeggio, in het midden van Mincio vallei, toont de glorie en de subtiliteit van de grote specialiteit op dit gebied - de "tortellini" Valeggio. Of, zoals hij ook in de volkstaal wel wordt genoemd (met vermelding van een legende) de liefdesknoop. In aanvulling op het originele recept dat is gecodeerd en wordt beschermd tegen namaak, hebben alle restauranthouders een eigen geheim recept voor de vulling samengesteld. De algemene eigenschap is dat alleen met de hand gemaakte "tortellini"wordt gebruikt, het uiterst dun uitgerold deeg.

Volgens de legende die plaatsvindt in de 3e eeuw - toen de troepen van Galeazzo Visconti aan de oevers van de Mincio lagen - stegen in de nacht een paar waternimfen op uit de rivier en dansten rond het kampvuur van het bivak. De jonge kapitein Malco geprobeerd een van de weggelopen nimfen, Silvia, te vangen, maar hij greep slechts haar sluier en hij zag de nimf in haar pure schoonheid. Onmiddellijk ontbrande een liefde tussen de twee en ze besloten samen te ontsnappen. De jaloerse Isabella was echter op de hoogte van het gedrag van de prins. Onmiddellijk begon de zoektocht naar de vluchtelingen. Na tevergeefs te hebben gezocht vonden ze Silvia's sluier gebonden in een knoop als het teken van eeuwige liefde tussen Silvia en Malco. Sindsdien is de legende van het meisje onder Valeggio nog steeds levend en op feestdagen op feestdagen rollen de meisjes van Vallegio het deeg uit voor de "tortellini" flinterdunne, net als een sluier, en maken daarvan dan de liefdesknoop. Elk jaar halverwege juni vieren alle restaurants in Valeggio hun specialiteit. Op de middeleeuwse brug van Borghetto Visconti, vlakbij het kasteel, bereiden ze hun gerechten op een drie meter lange tafel. Tijdens het diner voor zo'n vierduizend mensen zijn maar liefst 350 chef-koks nodig om de met de hand gemaakt "tortellini" te bereiden.

Het officiële recept

700g bloem
200g varkensvlees
200g rundvlees
200g kippenvlees
100 g Parmezaanse kaas
100 g rauwe ham
50g paneermeel
4 eieren
2 eetlepels olijfolie
1 ui, water, zout, peper, rozemarijn, nootmuskaat, kruiden

Voor de vulling, gesnipperde ui en de verschillende soorten vlees in kleine stukjes gesneden, verdeeld in olie gebakken en gekruid met zout, peper, rozemarijn en nootmuskaat. Alles in de blender en laten afkoelen, maak een puree met parmezaanse kaas, brood bloem, 1 eidooier en ham. Uit dit mengsel maak je een bal en bewaart deze tijdelijk in de koelkast. Maak daarna het beslag door het kneden van de overgebleven eieren met de bloem, zout en een half glas water. Het deeg moet - om aan de traditie van Valeggio's te voldoen, uiterst dun worden uitgerold en gesneden met een speciaal mes in vierkantjes van ongeveer 4-5 cm. In het midden van elk vierkant leg je een deel van de vooraf bereide vulling. Sla één van de hoeken van elk vierkantje naar de tegenovergestelde zijde, druk de randen iets aan sterk en bindt de andere twee hoeken boven-over in een knoop samen. De afgewerkte 'tortellini' krijgt in het midden een klein gaatje. De 'tortellini' op een tafelkleed of een andere luchtige plaats laten drogen. Ze worden gekookt - ongeveer 2 minuten - in bouillon en geserveerd in dezelfde bouillon (per traditie) of (in de huidige tijden van overvloed), op smaak gebracht met boter en gedroogde Salvia. Vergeet niet om alles te bestrooien met véél Parmezaanse kaas.

De typische en meest populaire desserts zijn de "fogàssa", een gebak gemaakt van bloem, water, wat frisdrank, een ei, een beetje suiker en "frusa" (gist) van olijfolie. Er is ook een hartige, zoute versie van "fogàssa" zonder het ei en suiker, die in plaats van brood wordt geserveerd.

Andere typische desserts zijn "brasadèla Pasquale" (Paascake), "Nadalin" met Kerstmis, "Sòssole" tijdens carnaval en de kleine "sanvigilini". Ze zijn gemaakt met bloem, boter, suiker, eieren, gist, en soms met rozijnen. De "sanvigilìni" zijn typische koekjes uit het gebied rond het meer en komen - zoals de naam al doet vermoeden - van Punta San Vigilio. Ze werden uitgevonden in het fantastische restaurant aan de kleine haven, die sinds de jaren zestig door de egocentrische engelsman Leonard Walsh werd gerund. De "sanvigilìni 'bakte hij na de Tweede Wereldoorlog, toen Winston Churchill voor een kort bezoek aan San Vigilio bracht, officieel om uit te rusten maar waarschijnlijker omdat hij op zoek was naar de geheime correspondentie tussen Mussolini - zoals sommigen beweren. Of deze bewering waar is moet nog worden bewezen. Het is een feit dat de "sanvigilini" door de jaren heen werden omgeven door een mysterie: niemand kende het recept. De enige aanwijzing was dat het een beetje leek op de boterkoekjes die in Engeland dienden voor bij de thee. Uiteindelijk is er meer bekend geworden over de samenstelling en nu nemen deze koekjes een vaste plaats in bij de restaurants en bakkerijen rond het Gardameer. Aan de onderkant van het meer is er de "sbrisolona" een koekachtige cake met amandelen. Deze cake is opgedeeld in grote stukken door lichtjes met de vuist te slaan om er dan een paar druppels brandewijn op te gieten. Deze lekkernij wordt vooral gegeten n de koffie, samen met een glaasje grappa.